Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/110

—   98   —

 — Do Gyldżik, ale osioł mię uniósł.
 Wiedziała, że może ostatniej nocy złożono tutaj te towary, a ciekawość zobaczenia ich sprowadziła ją z drogi. Zapędziła muła za daleko w kolczastą gęstwinę, a on uciekł, na nieszczęście, właśnie przez sam środek zarośli i wgłębienie na drugą stronę.
 — Skąd dziś przybywasz? — zapytała mnie.
 — Z Koszikawak.
 — A dokąd jedziesz?
 — Do Dżnibaszlu i Kabacz.
 — Czego tam chcesz?
 — Chcę odwiedzić Alego sahafa.
 — Naprawdę? Cudzoziemcze, czy zrobiłbyś mi pewną przysługę?
 — Bardzo chętnie.
 — Dam ci coś dla niego.
 — Pięknie.
 — Ale nie mam tego tutaj. Musiałbyś pójść ze mną do mieszkania.
 To było mi właśnie na rękę, ale mimoto rzekłem:
 — Myślałem, że chcesz się udać do Gyldżik.
 — Teraz już nie. Osłowi nie można dzisiaj dowierzać. Ale powiadam ci, że mój mąż nie śmie wiedzieć, iż poruczę ci poselstwo do Alego.
 — Będę milczał. Kto jest twym mężem?
 — Nazywa się Boszak, a jest bojadży i etmekczi. Ja nie powiem mu wcale, że byliśmy tutaj razem, a i ty nikomu o tem nie wspomnisz! Ta niewiasta uważała dyskrecyę z mej strony za coś, co się samo przez się rozumie. Mówiła dalej:
 — Opowiem tylko mężowi, że uciekł mi osioł i że mnie zrzucił. Ty go schwytałeś, a mnie znalazłeś na drodze. Następnie odprowadziłeś m nie do domu.
 — Co mam zanieść sahafowi?
 — Powiem ci później. Teraz chodźmy stąd!
 Była to robota nielada wywindować tę osobliwą „poziomkę“ po zboczu wgłębienia i przecisnąć się przez gąszcze. Ale udało się w końcu.