Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/114

—   102   —

 — Czasami.
 — Może ty zjadłeś to, czego brakuje?
 — Nie.
 — Powiedz prawdę! Me będę się gniewała, jeśli tylko zapłacisz!
 — Nie zjadłem ich, luba Czileko!
 — Gdzież się podziały? Gdzież są? Muszę mężowi z każdej sztuki zdać rachunek!
 — Powiadam ci, że ich żaden człowiek nie zjadł.
 — A któż?
 — Twój muł.
 — O co za nieszczęście, cóż to za zuchwalstwo! Czy sądzisz naprawdę, że muł może jeść cukry?
 — Przyłapałem go na tem!
 — Widziałeś to na własne oczy?
 — Na moje własne oczy.
 — A przedemną nie zdradził się z tem nigdy, że lubi słodycze. Ten obłudnik! Ten świętoszek! Effendi, czy zechcesz wyświadczyć mi pewną przysługę?
 — Czy jedną? Wszak dowiodłem ci, że z ochotą oddaję ci się w usługi!
 — Tak, uczyniłeś dla mnie wszystko, czego zażądałam. Weź szpicrutę i wybij to bydlę tak po głowie, żeby mu uszy poodlatywały!
 — Tego nie zrobię.
 — Nie? Czemu?
 — To byłoby dręczeniem zwierzęcia.
 — Co ciebie to obchodzi? Czy to twój osioł?
 — Nie.
 — A więc mój! Nie?
 — Zapewne!
 — A zatem mój; swoją własność mogę dręczyć, jak mi się podoba. A więc bij!
 — Wybacz, że cię nie posłucham. Czy powiedziałaś osłu, że mu jeść tego nie wolno?
 — Nie.
 — Popełniłaś więc błąd bardzo wielki. Zdawało mu się, że może zjeść słodycze jako własność swojej pani.