Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/115

—   103   —

Przed następnym wyjazdem nie zapomnij mu tego wyjaśnić!
 — O, ja zrobię to zaraz i spodziewam się, że moje słowa zrozumie!
 Wyjęła moją szpicrutę z troków u siodła i przystąpiła z nią do muła, który spozierał na nią, nieufnie i machał z niepokojem uszami.
 — Coś ty zrobił? — krzyknęła do niego. — Wiesz, co ty jesteś? Łajdak, wielki łajdak! Masz za karę!
 Równocześnie uderzyła go po głowie.
 — Łakomiec!
 I znowu szpicruta spoczęła boleśnie na grzbiecie muła.
 — Łotr podstępny!
 Trzecie uderzenie świsnęło w powietrzu. Ale muł nie był widocznie dobrze wychowany i nie szanował swej pani ani trochę. Obrócił się błyskawicznie i wierzgnął ku niej nogami. Stało się to tak szybko, że zaledwie miałem czas szarpnąć ją na bok.
 Wszelka złość przeminęła w tej chwili. Piekarzowa trzęsła się ze strachu,
 — Effendi — rzekła — co on zrobił? Chciał wierzgnąć we mnie?
 — Tak.
 — Nędznik! Bydlę niewdzięczne! Nie wiesz, czy mnie gdzie trafił?
 — Wątpię. Czy czujesz ból w którem miejscu?
 — Naturalnie. Całe ciało moje wydaje się jednym guzem.
 — Oj! Taki guz trudno wyleczyć!
 — Tak. Ale przecież zdaje mi się, że nogi przeleciały koło mnie. Nie?
 — Zdaje mi się, że zauważyłem to samo.
 — Dzięki Allahowi! Gdyby mnie był w pierś ugodził, byłabym trupem. A co dopiero w twarz! Byłby mi ząb wybił, a może nawet i wszystkie. Nie uderzę już nigdy tego potwora!