Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/118

—   106   —

 — Głupcze! Gdzie on jest?
 — Nie wiem.
 — Chyba w pokoju?
 — Nie.
 — W komorze?
 — Nie.
 — No a gdzież?
 — Nie wiem.
 — Ale jest w domu?
 — Nie.
 — A więc wyszedł?
 — Tak.
 — Czemu od razu tego nie powiedziałeś? Zabierz stąd osła!
 Stubarwny człowiek dawał odpowiedzi w tonie wysoce uroczystym i z powagą, jak gdyby szło o rzeczy ogromnej wagi. Teraz u jął osła za uzdę i chciał już odejść.
 — Zdjąć najpierw ładunek! — krzyknęła.
 Skinął jej głową na znak zrozumienia i zabrał się do zdejmowania koszów.
 — Wejdź teraz do środka, effendi! — zapraszała mnie.
 Przywiązałem konia do wbitego w ziemię pala i poszedłem za nią. Uderzyła mnie silna woń masła i gotowanego ługu z sodą. Na lewo zauważyłem jakieś urządzenie, które wziąłem za piec piekarski w przypuszczeniu, że nora borsucza nie mogła się znajdować w domu mieszkalnym. Na prawo było wejście do pokoju.
 Tutaj zastałem dziewczynę, silnie zbudowaną, istną „poziomkę“, tylko znacznie młodszą. Odrazu domyśliłem się, że to jej córka.
 Ubrana z bułgarska, lekko po domowemu, miała rysy wcale zajmujące i niedoścignioną piękność wschodniej kobiety, czyli tuszę taką prawie jak matka.
 Stała przed kilkoma miskami, przenosząc palcem wskazującym do ust śmietankę ze znajdującego się w miskach mleka.