Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/121

—   109   —

 — To obsłuż tego effendi, póki nie wrócę. Muszę się przebrać.
 Chciała wyjść przez drugie drzwi, ale córka wzięła ją za ramię i rzekła:
 — Powiedz mi najpierw, co się stało z duchem, z tem widmem!
 — Nie mam czasu. Zapytaj tego effendi, on ci opowie.
 Z tem oddaliła się przebiegła niewiasta, pozostawiając mnie dośpiewanie bajki o strachu.
 Zaraz przy pierwszych słowach, matki wypowiedzianych do córki, usiadłem na rogóży pod ścianą.
 Młoda „poziomka“ zakłopotała się widocznie tem sam na sam ze mną i po chwili spytała:
 — Czyś znużony, effendi?
 — Nie.
 — A może głodny?
 — Także nie, moje dziecko.
 — Ale spragniony?
 — Ciepło na dworze! Daj mi łaskawie trochę wody, córo szczęśliwości!
 Wzięła jedną z misek z mlekiem, z których zawartości zbierała przedtem część gęstą palcem i podała mi mówiąc:
 — Masz krowie mleko. Jest świeże, będzie ci smakowało. A może wolisz kozie mleko?
 — Czy z koziego zebrano już także śmietankę?
 — Tak, sama to zrobiłam.
 — To daj wody! Pijam mleko tylko niezbierane.
 Wyszła i przyniosła w glinianym garnku wody, która miała wygląd i zapach taki, jak gdyby wymyto w niej stary kapciuch, albo pudla.
 — Skąd zaczerpnęłaś tej wody? — spytałem.
 — Nabrałam z niecki.
 — Czy nie masz innej?
 — Owszem, mamy niedaleko domu wodę płynącą.
 — Przynieś stamtąd!
 — Mogłabym, ale pić tego nie będziesz.