Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/124

—   112   —

 Brakowało jeszcze tego! Najpierw pił ulubieniec, potem ja, a w końcu ona! A do tego ta nieporównana swoboda, z jaką mi to powiedziała! O Ikbalo, jakżeż cienka na tobie powłoka dobrych zwyczajów zachodniej Europy!
 Powinienem był właściwie rozgniewać się. Jednakże bez cienia mściwości sprowadziłem rozmowę na inny przedmiot, który był dla niej bezwątpienia najmilszy.
 — Czy Ali sahaf pije także czasem ten moszcz? Gdy wypowiedziałem spokojnie to pytanie, spojrzała na mnie, jak gdyby niem zaskoczona.
 — Panie, ty znasz sahafa? — spytała.
 Tak.
 — Gdzie go poznałeś? Na drodze z Koszikawak i to dzisiaj, przed dwoma godzinami mniej więcej.
 — Czy mówił o mnie?
 — Tak. Mam cię pozdrowić od niego.
 — Więc powiedział ci, że mnie kocha?
 — Powiedział to i jeszcze coś.
 — Co takiego?
 — Że ty go kochasz tak samo.
 — Tak, to prawda. Kochamy się z całego serca. Wrócił przezemnie z Arabii.
 — A jednak nie wolno mu z tobą rozmawiać!
 — Niestety! Ojciec sobie nie życzy.
 — Ale matka jest duchem opiekuńczym, który się unosi nad wami.
 — Ach tak! Gdybyśmy jej nie mieli, byłoby cierpienie serc naszych tak wielkie, jak najwyższy minaret w kraju władcy wszystkich wiernych. Zabilibyśmy się, albo trucizną na szczury, albo utopilibyśmy się tam, gdzie najgłębiej.
 — Masz na myśli płynącą wodę?
 — Zgadłeś.
 — Czyż nie powiedziałaś, że żyją w niej żaby i ropuchy tak wielkie jak jeże?