Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/127

—   113   —

 — I to prawda. Ale wyszukalibyśmy sobie miejsce, w którem żab niema.
 — A skąd wzięlibyście truciznę?
 — Ali pojechałby do Mastanly. Tam jest dwu aptekarzy, którzy mają wszystkie trucizny.
 — Może nie będziecie potrzebowali iść do wody, albo apteki. Twój ojciec zmieni jeszcze swoje usposobienie na korzyść Alego.
 — O nie! Mosklan nie dopuści do tego.
 — Któż to jest Mosklan?
 — Handluje końmi i robi inne jeszcze interesa. Nie znasz go? Mają mnie zmusić do wyjścia za niego.
 — Wiem o tem.
 — Czy powiedział ci Ali? Tak. Czy ten człowiek nie ma jeszcze innych imion?
 Zawahała się z odpowiedzią.
 Możesz być wobec mnie szczerą, żywię względem ciebie dobre zamiary — wtrąciłem.
 — On nie ma innego imienia.
 — Mówisz tak z obawy przed nim i przed ojcem.
 — O nie! Nie wiem o in nem imieniu.
 — No, a nie widziałaś człowieka, który się nazywa Pimoza, a pochodzi z Łopaticzy?
 Zakłopotała się i spytała jąkając się:
 — Gdzież miałam go widzieć?
 — Tu u was w domu.
 — Nie, ty się mylisz.
 — No, to dobrze; pomyliłem się i to jest dla ciebie niepomyślne!
 — Niepomyślne? Dlaczego?
 — Gdybyś wiedziała, kim jest ten Pimoza i co robi, to mógłbym ojca twojego skłonić do oddania ciebie Alemu za żonę.
 — Jakżeby to być mogło?
 — Słuchaj! Powiem ci, że przybyłem tu, aby cię zobaczyć. Postanowiłem, jeśli mi się spodobasz, pojechać po Alego i przyprowadzić przed ojca, jako zięcia.