Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/128

—   114   —

 — To nie może być!
 — Przeciwnie; to nawet bardzo możliwe.
 — Cóżbyś począł?
 — Tego ci nie powiem, bo ty nie jesteś szczera. Chciałem zmusić twego ojca, żeby dziś dał przyzwolenie; dzisiaj, rozumiesz?
 — I sądzisz, że onby je dał?
 — Tak, całkiem pewnie, ale ty mi nie ufasz, jestem więc tu zbyteczny i wobec tego odchodzę.
 Chciałem się podnieść, ale w tej samej chwili przyskoczyła, wstrzymała mnie i rzekła:
 — Panie, zostań i usiądź! Któżeś ty, że sądzisz, iż masz taką władzę nad ojcem?
 — Jestem effendi z Zachodu, chadzam w cieniu padyszacha i mogę istotnie zmusić ojca do tego, by nie stawiał przeszkód przywiązaniu twemu do Alego. Ale teraz nie mam czasu; muszę iść!
 — Zaczekaj jeszcze! Będę otwarta.
 — Postąpisz mądrze i z korzyścią dla siebie. Powiedz mi zatem, czy znasz tego Pimozę?
 — Tak, znam go. Przebacz, że przedtem mówiłam inaczej!
 — Przebaczam ci, bo wiem, że musiałaś tak mówić ze względu na ojca.
 — Ale czy przyrzekniesz mi, że ojciec nie poniesie żadnej szkody?
 — Przyrzekam.
 — Daj na to rękę!
 — Masz. Gdy co przyrzekam, dotrzymuję zawsze słowa. A więc powiedz, kim jest ten Pimoza!
 — On się nie nazywa Pimoza; przybiera sobie tylko czasem to imię. To jest właśnie ów Mosklan, którego żoną mam zostać.
 — Wiedziałem już o tem. Czem on się jeszcze zajmuje prócz handlu końmi?
 — To przemytnik i poseł Szuta.
 — Czy Szut posyłał go już także do twego ojca?
 — Tak.