Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/129

—   115   —

 — W jakiej sprawie?
 — Nie wiem.
 — Twój ojciec także przemytnik?
 — Nie.
 — Powiedz prawdę!
 — On nie, ale przemytnicy przychodzą do niego czasami, a wtenczas..,
 Utknęła.
 — No, a wtenczas...
 — A wtenczas ma zawsze bardzo dużo towaru.
 — Gdzie? Czy tu w domu?
 — Nie, na polu.
 — W którem miejscu?
 — Tego powiedzieć nie mogę. Ja i matka musiałyśmy przysiąc, że nie zdradzimy.
 — Zbyteczne mówić, gdyż znam to miejsce tak dokładnie jak ty.
 — To nie może być; jesteś obcy!
 — A jednak znam je. To jama tam pośród krzaków kolczastych.
 Załamała ręce ze zdumienia i zawołała:
 — O Allah! Ty wiesz naprawdę.
 — A widzisz? Dziś właśnie leży tam dużo towarów.
 — Widziałeś je?
 — Tak, same dywany.
 — Rzeczywiście wiesz wszystko! Kto ci zdradził to wszystko?
 — Nikt. Skąd te dywany?
 — Przyszły statkiem przez morze. Wylądowały w Makri, a stamtąd przynieśli je nasi tragarze do Gyrmirdżiny i do nas.
 — A dokąd są przeznaczone?
 — Mają pójść do Sofii, a stamtąd dalej, ale nie wiem już dokąd.
 — Czy Szut bierze udział w przemytnictwie?
 — Nie. Głównym kierownikiem jest silahdżi z Ismilan.
 — Ach tak! Ten człowiek ma także kawehane?