Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/137

—   123   —

wdzie, że kupisz dywany, ale przypuszczałem, że znasz kogoś, co byłby gotów skorzystać z tak pomyślnego targu.
 — W takim razie domysł twój nie był niesłuszny.
 — Czy znasz kogo takiego?
 — Znam.
 — I może zapłacić gotówką?
 — Takie interesa robi się przeważnie na kredyt.
 — Ja nie. Dobry towar, tani, ale gotówka. Wtedy obaj zadowoleni, kupujący i sprzedający.
 — No, ten może zapłacić.
 — To mię cieszy. Kto on?
 — Rusznikarz.
 — O joj!
 — Czemu się dziwisz?
 — Rusznikarz kupi taką masę dywanów?
 — On już to zrobi. Jest zarazem właścicielem kawiarni i rozumie się na odsprzedaży towarów.
 — Gdzie mieszka?
 — W Ismilan.
 — To niewygodnie dla mnie, bo daleko.
 — Nie szkodzi. On przyjdzie do mnie dziś, albo jutro.
 — Nie mogę czekać do jutra.
 — Dlaczego?
 — Łatwo się domyślić!
 — Nie, zupełnie nie.
 — Jeśli taki towar sprzedaję tak tanio, to z pewnością jest coś na tem.
 — Hm! Zapewne...
 — Muszę sprzedać co prędzej, bo może przepaść
 — Czy wpadli na trop?
 Zmrużył przytem oczy, łysnął niemi ku mnie znacząco i wykonał rękoma ruch, mający oznaczać przytrzymanie lub aresztowanie.
 — Nie, to nie. Nikt nie wie dotąd o moim zamiarze, ale towar znajduje się w miejscu bardzo niepewnem.