Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/138

—   124   —

 — Zabierz go stamtąd!
 — Niech to kupiec zrobi.
 — Czy ten, u którego zostawiłeś, tak dalece nie jest godny zaufania?
 — To nie jest złożone u nikogo.
 — Nie? A gdzież?
 — W czystem polu.
 — Allah jest wielki! Jak wpadłeś na tę myśl?
 — Nie ja na nią wpadłem, lecz inni.
 — Ale ty dałeś przyzwolenie?
 — Także nie. Nigdybym nie przechowywał takiego towaru tak lekkomyślnie.
 — W takim razie nie rozumiem ciebie.
 — Wytłómaczę ci to w zaufaniu. Robisz namnie wrażenie człowieka, który nie zdradzi drugiego.
 — Nie, tego nigdy nie czynię!
 — Dobrze, dobrze; wierzę ci. Sam przyznasz, że trzydzieści piastrów to mało, bardzo mało!
 — Hm! Tego teraz jeszcze nie mogę powiedzieć. Nie widziałem dywanów.
 — Powiadam ci, że to mało, bardzo mało. Nikt nie sprzedaje tak tanio.
 — Dostałeś je zapewne jeszcze taniej!
 — Oczywiście! To się samo przez się rozumie.
 — Ile dałeś?
 — Słuchaj! To niezbyt zręczne pytanie. Żaden sprzedający nie przyzna się, ile zarabia rzeczywiście, ale, jak już powiedziałem, będę z tobą otwarty.
 — No, ile zarabiasz?
 — Trzydzieści, tylko trzydzieści piastrów.
 Spojrzał na mnie, nie rozumiejąc zupełnie.
 — Na całym zapasie?
 — Co mówisz? Nie byłbym przecież na tyle głupi, żeby się zadowalać tak małą kwotą. Na każdym dywanie tyle zarabiam.
 — To przecież niemożliwe!
 — Czemu nie?