Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/142

—   128   —

 — Czy tu zachodzi wypadek zbrodni?
 — Człowiek uczciwy nie ukrywa swej własności w polu; to pewne. A zresztą przeczuwam, dla kogo są te dywany przeznaczone.
 — Z pewnością mylnie sobie to wyobrażasz!
 — O nie, jestem swego pewien.
 — Któż jest tym człowiekiem?
 — Ten sam, którego zalecałeś poprzednio jako kupca na dywany.
 — Masz na myśli rusznikarza?
 — Istotnie.
 — O, ten nie ma nic z tem wspólnego. Znasz go?
 — Nie, nie widziałem go jeszcze.
 — Jakże możesz go o to podejrzywać? Nie podałem ci nawet jego nazwiska.
 — Znani je. Nazywa się Dezelim.
 — Dezelim? Nawet nie wiem, czy istnieje człowiek o takiem nazwisku!
 — A zatem nie znasz także tego, który się Pimoza nazywa?
 — Pimoza? O, jego znam!
 — Skąd on?
 — To Serb z Łopaticzy nad Ibarem. Gdzie go poznałeś?
 — Później ci powiem. Czy on odwiedza cię kiedy?
 — Tak.
 — Był w ostatnich czasach u ciebie?
 — Nie.
 — Czy wiesz, gdzie on był niedawno?
 — Nie.
 — Hm! Czy nie byłeś ostatnimi dniami w Mandrze i Boldżibak?
 Teraz twarz jego przybrała całkiem inny wyraz. Była to rzeczywiście twarz lisia. Ten grubas był naprawdę niebezpiecznym człowiekiem. W oczach jego zabłysło zrozumienie sytuacyi.
 — Powiem ci prawdę — rzekł. — Byłem tam z Pimozą.