Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/143

—   129   —

 Spojrzenie jego, skierowane na mnie, było teraz wprost tryumfujące. Położyłem rękę na jego ramieniu, mówiąc z uśmiechem:
 — Boszaku, nieźle ci się to udało, ty stary francie!
 — Nieźle? Jak to rozumiesz?
 — Zgadujesz, że rozmawiałem z Pimozą i to wcale niedawno.
 — Przypuszczam.
 Zabrałeś się do tego zaiste niedość chytrze; nie powinieneś był przyznać się do tego.
 — Prawdę wolno zawsze powiedzieć!
 — Nie bronię! Domyśliłeś się następnie, że wiem o pobycie Pimozy w Mandrze i Boldżibak i w ten sposób występujesz od razu jako świadek. Co będzie jednak, jeśli ci udowodnię, że się wcale stąd nie ruszałeś?
 — Tego udowodnić nie możesz.
 — Wystarczy tu zapytać. Niewątpliwie widywano cię; ale tego nie zrobię; nie chcę się tyle trudzić. Pojadę do wsi Palacy i tam dowiem się, kim właściwie jest Pimoza.
 Grubas pobladł widocznie, mimo warstwy farby, pokrywającej twarz jego. Rzekł tonem, ile możności, najpewniejszym siebie:
 — Nie dowiesz się tam niczego ponad to, co ci już powiedziałem.
 — O, handlarz końmi Mosklan powiadomi mnie z pewnością lepiej! Widzę, że moja wizyta u ciebie skończona. Idę do kiaji.
 Powstałem, a on także, i to tak szybko, że wnosić wypadało, iż tylko trwoga dać mogła mu tę niezwykłą szybkość.
 — Panie — rzekł — nie odejdziesz, dopóki się nie porozumiemy!
 — Porozumieć? Co do czego?
 — Co do dywanów.
 — I co do Szuta, nieprawdaż?