Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/144

—   130   —

 — Allahy sewerzin — Na Boga! Dlaczego mówisz o Szucie?
 — Czemu trwożysz się, gdy o nim mówię? Skąd zapatrywanie, że musimy się porozumieć co do dywanów? Czyż należą do ciebie?
 — Nie, nie!
 — Czy wiesz, kto je tam ukrył?
 — Także nie.
 — A zatem możesz być spokojnym. Ja natomiast muszę pójść do kiaji, aby go zawiadomić o tem, co znalazłem.
 — Nie będziesz miał z tego żadnego pożytku!
 — Należy bez względu na własną korzyść pełnić swoją powinność,
 Był w ogromnym kłopocie. Stanął nawet przed drzwiami, aby mnie nie wypuścić i rzekł:
 — Ktoś ty właściwie, że przybywszy tu jako obcy, mięszasz się do naszych spraw?
 — Czy umiesz czytać?
 — Tak.
 — No, to ci coś pokażę.
 Wydobyłem i pokazałem mu swój paszport podróżny, ale tylko tak, żeby mógł pieczęć zobaczyć i zapytałem:
 — Czy znasz to?
 — Tak, to mohur wielkorządcy.
 — A więc zawiadamiam cię, że posiadam mohur i uwięziłem ajenta Pimozę.
 — Panie! Effendi! Jesteś urzędnikiem policyi? — wybuchnął z przerażeniem.
 — Nie mam obowiązku odpowiadać. Ale ja zaaresztuję tak samo ciebie, oraz Dezelima z Ismilan, skoro się tu tylko pojawi.
 — Mnie aresztować?
 — Tyś powiedział.
 — Za cóż?
 — Za dywany i z wielu innych powodów.
 — Effendi, jestem człowiekiem uczciwym!