Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/145

—   131   —

 — A jednak mnie okłamujesz?
 — Wyznałem ci prawdę!
 — Ty śmiesz rzeczywiście to twierdzić? Śpieszno ci do zguby. Niech się stanie twoja wola. Wielkie śledztwo będzie wdrożone przeciwko tobie; zginiesz w ten sposób. Chciałem cię ocalić. Przybyłem, aby ci w zaufaniu wskazać drogę, wiodącą do ratunku.
 Piekarz oparł się o ścianę, nie wiedząc, co ma odpowiedzieć.
 — Dobrze byłoby, gdybyś się teraz sam zobaczył — rzekłem. — Wina i trwoga nie wyglądają inaczej, niż ty teraz. Weź płaszcz i chodź zemną do kiaji!
 Wtem ukazały się jego żona i córka. Podsłuchiwały one w przyległym pokoju i słyszały wszystko. Obie wszczęły głośny lament i zarzucały mi, co tylko mogły. Piekarz zachowywał się spokojnie; rozważał widocznie, jak ma postąpić. Przysłuchiwałem się jakiś czas lamentom obu kobiet i uspokoiłem je potem:
 — Bądźcie cicho! Ja chciałem go ocalić, ale on o to nie dbał. Teraz jeszcze byłbym gotów zaniechać doniesienia, ale same widzicie, że on nie prosi o to ani słowem.
 To skłoniło go do przemówienia.
 — Effendi — rzekł — co wiesz o mnie?
 — Wszystko! Nie mam potrzeby podawać ci szczegółów; to rzecz sędziego.
 — Czy sądzisz, że mógłbyś odstąpić od doniesienia?
 — Tak. Nie uważam ciebie za złoczyńcę, tylko za uwiedzionego. Dlatego chciałbym łagodnie z tobą postąpić.
 — Co musiałbym uczynić?
 — Wyrzec się uwodzicieli.
 — Chętnie to zrobię!
 — Tak mówisz teraz, ale skoro się tylko oddalę, nie dotrzymasz przyrzeczenia.
 — Dotrzymam; mogę na to przysiąc.
 — Żądam więc, żebyś wymówił przyjaźń handlarzowi koni Mosklanowi.