Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/146

—   132   —

 — Oświadczą mu to.
 — Dobrze! Chciałeś mu córką dać za żonę?
 — Tak.
 — Straci więc narzeczonego. Poszukaj dla niej innego!
 Zastanowił się. Spojrzał badawczo na obie kobiety, a potem na mnie i spytał:
 — Czy mówiliście ze sobą, zanim przyszedłem?
 — Tak — odrzekłem zgodnie z prawdą.
 — Czy uważasz, że powinienem wydać ją za sahafa Alego?
 — Tak, radzą ci to w każdym razie.
 — Wallahi! Więc wyście o nim mówiły?
 — Tak, a ja nawet z nim samym już mówiłem To prawy człowiek, a nie zbrodniarz, jak Mosklan. On uszczęśliwi twą córką. Nie mam czasu na tracenie słów wielu. Powiadam ci zatem, co następuje: Wyjdę teraz na kilka minut, a ty możesz tymczasem pogadać z żoną i córką. Gdy wrócę, a ty powiesz, że godzisz się na sahafa, pojadą natychmiast do niego, aby go tu sprowadzić. Dasz mu potem swój podpis i wszystko będzie dobrze. Jeśli jednak będziesz się wzbraniał, pójdą zaraz do kiaji i ciebie z sobą zabiorą.
 Pot mu wystąpił na czoło, a jednak wydało mi się, że teraz o wiele był spokojniejszy niż przedtem. Żona i córka rzuciły się doń z prośbami, ale on odsunął je od siebie i zapytał, zwracając się do mnie:
 — Chcesz więc sprowadzić sahafa?
 — Tak.
 — I chcesz pojechać do niego do Kabacz?
 — Naturalnie, skoro go chcę sprowadzić!
 — A jeśli mu dam swój podpis, czy bądziesz milczał o wszystkiem?
 — Jak grób!
 — O Szucie i o handlarzu koni?
 — Tak.
 — O dywanach także nic nie wspomnisz?
 — Tylko jednemu.