Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/150

—   136   —

 — Tak. O ile słyszałem, nie może wychodzić. Ma być chory. Dlatego posyłam mu te dary.
 — A jaką to przysługę z mojej strony miałeś przedtem na myśli?
 — Czy zabrałbyś te rzeczy, aby mu je tam zanieść?
 — Dobrze! Zawiń je!
 Zrobił to, a tymczasem córka oddaliła się, dając mi znak potajemnie. Wyszedłem za nią i zastałem ją poza domem.
 — Czy masz mi co powiedzieć?
 — Tak, effendi. Ostrzegam cię.
 — Przedczem i dlaczego?
 — Ten żebrak nie jest dobrym człowiekiem. Miej się na baczności!
 — Czy sądzisz, że twój ojciec ma względem mnie złe zamiary?
 — Ja nic nie wiem. Muszę tylko powiedzieć, że nie lubię tego żebraka, bo to nieprzyjaciel sahafa.
 — Hm! Twoja matka chciała mi coś dać dla niego. Ojciec nie miał nic wiedzieć o tem.
 — To już załatwione, effendi. Nie chciała ci odrazu powiedzieć, że to poselstwo. On miał...
 Urwała, rumieniąc się, i patrzyła w ziemię.
 — No i cóż miał, wzniosła Ikbalo?
 — Miał dziś wieczór przyjść do... do matki.
 — Do matki? Ale nie do waszego mieszkania?
 — Nie, effendi.
 — No, a gdzież? — spytałem natrętnie, ale z największą powagą.
 — Miał tam czekać nad wodą.
 — Tak tak! Twoja kochana mama lubi czasem sahafowi małą schadzkę naznaczyć?
 — Tak — rzekła z tak naiwnym spokojem, że musiałem się zaśmiać.
 — A ty jesteś opiekunką tych pięknych schadzek? — spytałem.
 — O, effendi, ty wiesz o tem dobrze, że on nie do matki przychodzi, lecz do mnie!