Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/169

—   155   —

że obeszli się tu ze mną wrogo, gdyż żebrak miał mój nóż w ręku, który mi odebrali.
 Bałem się o przyjaciela, a jednak doznałem jakby uczucia pewności. Halef gotów był bez wahania życie poświęcić za moją wolność.
 Ismilanin wstał, odsunął na bok żebraka, wyszedł na dwór, przypatrzył się przybyszowi i rzekł tonem zdumienia:
 — Co widzę, cudzoziemcze! Wszak ty masz kopczę!
 — Ach! Znasz tę odznakę? — spytał Halef.
 — Czyż nie widzisz, że noszę ją także?
 — Widzę, jesteśmy więc przyjaciółmi.
 — Od kogo masz tę spinkę?
 — Czy sądzisz, że tajemnicę odsłania się tak łatwo?
 — Masz słuszność! Zsiądź i bądź pozdrowiony, chociaż wchodzisz w dom żałoby!
 — Kogo opłakujecie?
 — Krewnego właściciela tej chaty. Umarł w nocy na apopleksyę. Zwłoki leżą tu w kącie, a my zeszliśmy się, aby odprawić modły.
 — O Allah, użycz mu rozkoszy raju!
 Wydało mi się, że Halef zsiadł przy tych słowach z konia, poczem powiedział:
 — Co za piękny ogier! Czyj jest?
 — Mój — brzmiała odpowiedź rusznikarza.
 — Pozazdrościć ci. T en koń pochodzi z pewnością od klaczy proroka, która była świadkiem bytności posłów Allaha u niego.
 Wszedł, powitał drugich i rzucił wzrokiem w kąt, w którym leżałem. Spostrzegłem, jak ręką sięgnął do pasa, ale szczęściem dość panował nad sobą, aby się nie zdradzić.
 — Czy to jest ten umarły? — zapytał, wskazując na mnie.
 — Tak.
 — Pozwólcie, że mu cześć oddam!
 Chciał zbliżyć się do mnie, ale żebrak powiedział: