Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/170

—   156   —

 — Zostaw go w spokoju! Odprawiliśmy już nad nim modły.
 — Ale ja nie! Jestem ortodoksa i wykonywam dokładnie przykazania Koranu.
 Przystąpił teraz do mnie bez przeszkód i ukląkł koło mnie, jak do modlitwy, plecyma do nich. Słyszałem zgrzyt jego zębów. Ponieważ przypuszczałem, że oczy obecnych, zwrócone są teraz na niego i na mnie, trzymałem powieki zamknięte, ale szepnąłem tak, żeby tylko on usłyszał:
 — Halefie, ja żyję!
 Zaczerpnął głęboko powietrza, jak gdyby mu wielki ciężar spadł z serca, klęczał jeszcze czas jakiś, powstał znowu, nie oddalając się jednak odemnie i rzekł:
 — Ten nieboszczyk skrępowany!
 — Czy cię to dziwi? — spytał rusznikarz.
 — Oczywiście! Nie krępuje się nawet zwłok nieprzyjaciela. Umarły nie może zaszkodzić nikomu.
 — To słuszne, ale musieliśmy związać tego biedaka, bo, gdy przyszedł na niego atak, szalał jak obłąkany. Gonił tam i sam, walił i tłukł dokoła siebie tak, że życie nasze było w niebezpieczeństwie.
 — Ale teraz nie żyje. Czemuż nie zdejmiecie mu więzów?
 — Nie pomyśleliśmy o tem.
 — To jest zniesławienie zmarłego. Dusza jego nie może odejść. Czy należycie może do tych, którzy wystąpili z grona wyznawców proroka?
 — Nie.
 — W takim razie musicie mu złożyć ręce i twarz zwrócić ku Mekce!
 — Czy nie wiesz o tem, że człowiek zanieczyszcza się dotykając trupa?
 — Jesteście nieczyści już przez to, że przebywacie w jednym pokoju z trupem. Nie potrzebujecie dotykać się zmarłego. Przetnijcie nożem więzy i weźcie go przez chustkę. Oto moja chustka do nosa. Czy mam to za was uczynić?