Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/171

—   157   —

 — Jak widać, troszczysz się bardzo o jego duszę!
 — Dbam jedynie o własną. Jestem stronnikiem nauki i zakonu Merdifah i robię to, co nakazuje wiernemu jego obowiązek.
 — Rób, co chcesz!
 Halef dobył noża. Po dwóch cięciach ręce moje i nogi były wolne. Potem owinął chustką prawą rękę, aby nie zetknąć się bezpośrednio z rzekomym trupem, złożył mi ręce i obrócił mnie tak, że twarzą zwrócony byłem na wschód.
 Ponieważ w tej samej stronie znajdowali się także tam ci, mogłem więc łatwiej obserwować ich, niż przedtem.
 — Tak! — rzekł, odrzucając zanieczyszczoną chustkę od siebie. — Dusza moja zadowolona; teraz mogę się posilić.
 Wyszedł do swego konia. Pozostali szeptali ze sobą, dopóki nie wrócił i nie usiadł obok nich z mięsem i chlebem.
 — Nie mam dużo — rzekł — ale podzielmy się.
 — Jedz sam, myśmy się już najedli — odpowiedział Ismilanin. — Powiedz nam, kim jesteś właściwie i co prowadzi cię do Gyrmirdżiny.
 — Nie będę tego przed wami taił. Ale ja jestem gościem, a wy byliście tu przedemną. Niechże się więc wpierw dowiem, u kogo się znajduję.
 — U dobrych przyjaciół. Poznajesz to chyba po spince.
 — Nie wolno mi wątpić o tem; w przeciwnym razie byłoby to dla was niepomyślne!
 — Czemu?
 — Bo nie dobrze jest mieć we mnie nieprzyjaciela.
 — Naprawdę? — zaśmiał się rusznikarz. — Czy jesteś tak niebezpiecznym i strasznym człowiekiem?
 — Tak — odrzekł Halef poważnie.
 — Czy sądzisz, że jesteś olbrzymem?
 — Nie, mimo to nie bałem się nigdy wroga. Ale ponieważ jesteśmy przyjaciółmi, przeto nie macie potrzeby mnie się obawiać.