Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/172

—   158   —

 Głośny śmiech był mu odpowiedzią, a jeden z obecnych się odezwał:
 — Nie balibyśmy się ciebie w żadnym razie.
 — Powiedzcie więc, kto jesteście!
 — Ja jestem z Kabacz, a ci także. A ktoś ty?
 — Ojczyzną moją jest Kurdystan; z zawodu poluję na niedźwiedzie.
 Nastąpiła krótka przerwa w rozmowie, poczem wszyscy wybuchnęli głośnym śmiechem.
 — Co znaczy ten śmiech? — zapytał Halef tonem bardzo poważnym. — Już poraz wtóry tak się śmiejecie. Przypominam, że w pobliżu trupa przystoi prawdziwemu wiernemu najgłębsza powaga.
 — Czy to tutaj możliwe? Ty i strzelec, polujący na niedźwiedzie?
 Śmiech się zaczął na nowo.
 — Dlaczegóż nie? — zapytał.
 Jesteś niemal karłem. Niedźwiedź połknąłby ciebie, gdyby cię tylko ujrzał, aleby się nie najadł. Dziesięciu takich potrzeba jak ty, aby jego głód zaspokoić.
 — Moja kula pożarłaby go, a nie on mnie!
 — Więc polowanie na niedźwiedzie jest twoim zawodem?
 — Tak. Miałem dwie ciotki, które bardzo kochałem. Jedna z nich była siostrą ojca, a druga matki. Niedźwiedź rozszarpał mi obie. Za to przysiągłem zemstę niedźwiedziom i wyruszyłem, by zabijać je, gdzie je tylko napotkam.
 — Czy zabiłeś już choć jednego?
 — Tak, wiele!
 — Kulą?
 — Tak. Moja kula nigdy nie chybia.
 — Czyż jesteś tak doskonałym strzelcem?
 — Tak mówią o mnie. Znam wszelkie gatunki broni i każdą celu dosięgnę.
 Teraz zrozumiałem, dlaczego chytry hadżi udawał strzelca. Starał się znaleźć pozór do dostania w swe ręce moich strzelb. Może chciał nakłonić ich do żądania,