Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/187

—   171   —

komu. Oby Allah kazał duszy jego wejść w starą szkapę, którą porywają dziesięć razy dziennie, aby dowiedział się, jak to jest przyjemnie, gdy koń musi łotra dźwigać na sobie!
 Przystąpił do rusznikarza i wskazał na jego czapkę.
 — Zdejm ją! — rzekł.
 — Co?
 — Kopczę.
 — Ach! Masz słuszność. Byłbym o tem zapomniał.
 — A jednak to tak potrzebne. Kto wie, czy byłbym cię ocalił, nie mając tej spinki.
 — Skąd ją masz?
 — Od jeńca kowalowego.
 — To byłeś u Szimina?
 — Tak. Opowiem ci to później. Teraz mamy co innego do roboty. Popatrz na tych ludzi! Zdawało się, że wszyscy mieszkańcy wsi zeszli się nad strumieniem. Mężczyźni, kobiety i dzieci stali nad brzegiem i prowadzili głośną, krzykliwą rozmowę. Takie niezwykłe zdarzenie zaciekawiło ich oczywiście.
 Dwu z nich zlazło z brzegu i przeskoczyło przez potok. Pierwszym z nich był sahaf Ali.
 — Panie, co się stało? — zapytał. — Dlaczego ścigaliście tego jeźdźca?
 — Czy sam nie możesz odgadnąć?
 — Nie.
 — Czy nie poznałeś, na czyim koniu on jechał?
 — Na twoim. Czy założyłeś się z nim, czy też chciał go od ciebie kupić i próbował przedtem jego rączość?
 — Ani jedno, ani drugie. Chciał go ukraść.
 — A wyście go ścigali?
 — Jak widziałeś.
 — Ależ, panie! Ja nie wiem, co mam myśleć! Nie umiałeś przecież jechać konno!
 — I teraz lepiej nie umiem.
 — O tak! Jeździsz jak masztalerz wielkorządcy, a nawet lepiej. Nikt nie odważyłby się na skok na tym koniu.