Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/188

—   172   —

 — No, to może się nauczyłem tymczasem.
 — Nie. Ty nas oszukałeś; zażartowałeś sobie z nas. Z początku siedziałeś na koniu jak niedoświadczony chłopak; gdy przeciskałeś się przez płot i przeskakiwałeś przez potok, wydało mi się, że kark skręcisz.
 — To pozostawiam innym, na przykład temu tam.
 Wskazałem przytem na Ismilanina.
 — Allah! Czy on kark skręcił?
 — Tak.
 — To nie żyje?
 — Oczywiście.
 — Drogo opłacił kradzież. Kto on?
 Przostąpił do zabitego, odwrócił twarz jego i zawołał w zdumieniu:
 — Bóg działa cuda! To rusznikarz Dezelim z Ismilan!
 — Czy znasz go?
 — Tak. To zarazem właściciel kawiarni. Wypróżniłem u niego niejedną filiżankę i wypaliłem niejedną fajkę.
 — Więc był twoim przyjacielem.
 — Nie, tylko znajomym.
 — Wtem zbliżył się także drugi, który strumień przeskoczył. On także przyjrzał się twarzy zmarłego i zapytał:
 — Ty ścigałeś tego człowieka?
 — Tak.
 — A on życie przy tem stracił?
 — Niestety!
 — Więc jesteś mordercą. Muszę cię zaaresztować!
 — Nie zrobisz tego! — wtrącił sahaf. — Ten człowiek nie podlega twemu sądownictwu.
 Na to przybrał obcy minę pełną godności i rzekł tonem poważnym:
 — Ty jesteś Ali, sahaf i będziesz milczeć, ja zaś jestem kiają tej miejscowości, zatem mam prawo mówić. A więc kto jesteś?
 Pytanie to było do mnie zwrócone.
 — Cudzoziemiec — odrzekłem.