Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/190

—   174   —

wiernych? Strzeż się mojego gniewu i mej srogości! Tym batogiem nauczyłem grzeczności już całkiem innych drabów niż ty jesteś!
 Kiaja zdumiał się więcej, niż przestraszył. Zmierzył Halefa od stóp do głów i zapytał:
 — Człowiecze, czyś ty zwaryował?
 — Nie, ale jeśli chcesz zobaczyć półgłówka, to zaglądnij tu do wody, a tam zobaczysz siebie. Tylko waryat może się odważyć na grubiańskie zachowanie wobec mojego effendi, potężnego emira, hadżego Kara Ben Nemzi.
 — A kto ty jesteś?
 — Jestem hadżi Halef Omar bej, opiekun niewinnych, mściciel wszelkiej niesprawiedliwości pan i mistrz wszystkieh krajów, jak daleko słońce świeci.
 Teraz zacny urzędnik nie wiedział już na prawdę, jak ma postąpić. Blaga Halefa sprawiła wrażenie. Kiaja zwrócił się teraz do mnie:
 — Panie, czy jesteś rzeczy wiście takim dostojnikiem?
 — Czy na to nie wyglądam? — spytałem tonem surowym.
 — Wyglądasz, jak emir, ale zapędziłeś na śmierć tego człowieka.
 — On sam temu winien.
 — Dlaczego?
 — Ukradł mi konia, a ja chciałem mu go odebrać.
 Dezelim z Ismilan miałby kraść konie?
 — Czy nie wierzysz temu, co mówi effendi? — zapytał Halef, przystępując bliżej i wykonując ręką znaczący ruch w kierunku pasa.
 — O nie wątpię bynajmniej — rzekł kiaja czemprędzej. — Ale czy ten effendi może udowodnić, że kary był rzeczywiście jego własnością?
 — Oto jest dowód!
 Przy tych słowach uderzył Halef ręką o bicz, ja zaś wskazałem na sahafa i rzekłem:
 — Spytaj tego! On wie, że koń jest mój.