Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/191

—   175   —

 — Skąd on ma wiedzieć o tem? Przecież nie zna ciebie, bo jesteś cudzoziemcem!
 — Przeciwnie zna mnie i widział mnie na tym koniu.
 — Czy to prawda?
 — Tak — odrzekł sahaf, do którego zwrócił się kiaja z tem pytaniem.
 Na to ukłonił mi się kiaja, mówiąc:
 — Wierzę, ale mimo to effendi, musisz pójść ze mną do mego domu.
 — Jako uwięziony?
 — Nie całkiem, tylko na pół.
 — Dobrze! Którą połowę chcesz aresztować? Druga nie ma czasu i pojedzie dalej.
 Spojrzał na mnie z otwartemi ustami. Ludzie, stojący po drugiej stronie, wybuchnęli głośnym śmiechem. Na to krzyknął obrażony na nich gniewnie:
 — Czemu się śmiejecie? Wy poddani, wy niewolnicy! Czy nie wiecie, że jestem pełnomocnikiem i zastępcą sułtana? Każę was pozamykać i wszystkim dać bastonadę!
 Zwróciwszy się do mnie, dodał:
 — Czemu mnie ośmieszasz przed moimi ludźmi?
 — Czemu ty się ośmieszasz przedemną? Czy to nie śmieszne, że mam być półwięźniem?
 — Niewinność twoja tylko w połowie dowiedziona.
 — Mogę ci ją wykazać w całości.
 — Zrób to!
 — Chętnie i zaraz! Widzisz tę strzelbę i ten sztylet? Każdego, kto mi przeszkodzi odjechać, zastrzelę, albo zakłuję. A tutaj jest drugi dowód. Czy umiesz czytać?
 — Tak!
 — To przeczytaj ten paszport, opatrzony pieczęcią wielkorządcy!
 Podałem mu dokument. Ujrzawszy pieczęć, przytknął ją do czoła, ust i do piersi i powiedział:
 — Effendi, ty masz słuszność! Jesteś niewinny i możesz odjechać.