Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/193

—   177   —

 Przystąpiłem do starca, ująłem go za rękę i pozdrowiłem serdecznie. On odpowiedział równie przyjacielskiem spojrzeniem. Posłanie było czyste, a starzec okazywał także niezwykłą w tym kraju czystość. Ucieszony tem, zapytałem:
 — Czy rozumiesz moje słowa?
 Skinął oczyma.
 — Przybyłem, aby zobaczyć czcigodnego ojca zacnego syna i uszczęśliwić Alego.
 Spojrzenie jego nabrało pytającego wyrazu, mówiłem więc w dalszym ciągu:
 — On miłuje Ikbalę, najpiękniejszą córę Rumili Ojciec jej nie chce mu jej dać za żonę, ale ja go zmuszę do tego. Ali będzie mi teraz towarzyszył.
 — Panie, czy to prawda, czy to prawda? — spytał sahaf czemprędzej.
 — Tak.
 — Czy z nią mówiłeś?
 — Także z matką i z ojcem.
 — Co ona powiedziała, a co on?
 — Oboje powiedzieli „tak“, ale piekarz miał oszustwo i zdradę na myśli. Później ci to opowiem. Teraz pokaż mi swój zegarek!
 — Może przekąsisz co przedtem?
 — Dziękuję. Nie mamy czasu. Muszę wracać co prędzej.
 — To wyjdź!
 Zaprowadził mnie do mniejszego przedziału, w którym znajdował się stół, rzadkość w tych okolicach. Na nim spostrzegłem jego arcydzieło.
 — Oto jest — rzekł. — Przypatrz się!
 Brakowało jeszcze tarczy ze wskazówkami i cyframi. Kółka wyrżnięte były ręcznie z drzewa, co wymagało mozolnej pracy.
 — Czy wiesz, na czem tu sztuka polega? — zapytał.
 — Tak — odrzekłem, wskazując na układ wskazówek. — Oto w tem miejscu.