Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/194

—   178   —

 — Tak, zgadłeś. Zegarek ten będzie wskazywał nietylko godziny, lecz i minuty. Czy widziałeś już kiedy taki zegarek?
 — Biedny sahafie — pomyślałem. — Z swoją sztuką nie zaszedłeś daleko.
 Głośno zaś powiedziałem:
 — Tak. Przypatrz się tu mojemu zegarkowi. Wskazuje lata, miesiące, dnie, godziny, minuty i sekundy.
 Wziął mi z ręki zegarek i przypatrywał się w zdumieniu tarczom.
 — Panie — rzekł — czy dobrze chodzi?
 — Tak, bardzo dobrze.
 — Ale ja nie umiem na nim czytać.
 — Bo nazwy i liczby napisane są nieznanem ci pismem. Ale możesz usłyszeć.
 Puściłem w ruch sprężynę do bicia. Przy pierwszym czystym dźwięku odskoczył sahaf.
 — Allah akbar! — zawołał. — Ten zegarek zrobił Allah albo dyabeł!
 — O nie! Ten, kto go sporządził, był skromnym zegarmistrzem z Frankistanu. Wykonał ten zegarek jako arcydzieło, ale go nie chciał sprzedać. Po jego śmierci przeszedł zegarek w ręce jego spadkobiercy, po którego śmierci ja go dostałem.
 — Czy go można otworzyć?
 — Można.
 — Otwórz go, otwórz, żebym zobaczył, jaki jest w środku.
 — Teraz nie; dopiero w Dżnibaszlu mu się przypatrzysz. Tam będziemy mieli czas na to
 — Więc chcesz zaraz odjechać?
 — Tak. Przedtem jednak dotrzymam słowa i napiszę twojemu ojcu wiersz, który mu będzie pociechą w jego cierpieniach.
 — Wiersz z waszej biblii?
 — Tak.
 — To chodź. Przeczytam mu go, a on uraduje się tem wielce.