Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/197

—   181   —

 — Kejfi jerinde zen — czy jesteś w dobrym humorze?
 — Chajyr, hadżi — nie hadżi.
 Brzmiało to tak obco, że się przestraszył.
 — Aj haj — ojjoj!
 — Czemu lamentujesz?
 — Bo muszę ciebie rozgniewać.
 — Czem?
 — Przytrafiło się nam nieszczęście.
 — Jakie?
 — Jego niema.
 — Kogo?
 — Tego ostatniego.
 — Jakiego ostatniego? Mówże!
 — Ostatniego kawasa.
 Westchnął przytem tak głośno, że słychać było pomimo silnego tętentu naszych koni.
 — Lilia elhamd — chwała Bogu!
 Powiedziałem to w tonie tak radosnym, że Halef spojrzał na mnie zdumiony.
 — S’lon — jak? — zapytał z widoczną ulgą.
 — Hada jislah li; hada ja’dżibni — cieszę się tem, to mi na rękę!
 — Effendi, czy dobrze cię zrozumiałem?
 — Spodziewam się!
 — Nie gniewasz się, że go niema?
 — Nie. Całkiem przeciwnie, wdzięczny za to jestem jemu i tobie.
 — Dlaczego?
 — Bo ten człowiek zawadzał nam tylko i spóźniłby niepotrzebnie naszą jazdę.
 — Czemu w takim razie zabrałeś go ze sobą?
 — Kilku kawasów byłoby się nam przydało, ale ponieważ ci ludzie nie umieli jeździć, a ich dowódca wolał rozkazywać niż słuchać, to i lepiej, że już nas nie drażnią.
 — Sarif, tajib — pięknie, dobrze! Usuwasz mi wielki ciężar z serca! Bałem się rzeczywiście!