Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/198

—   182   —

 — Czy mnie, Halefie?
 — Tak, zihdi, ciebie!
 — Czyż znasz mnie jeszcze tak mało? Zdobyłeś sobie u mnie przez tyle czasu ogromne zasługi, a dzisiaj ocaliłeś mnie znowu od prawdopodobnej śmierci. Jesteś moim przyjacielem i opiekunem i... boisz się mnie? Daj pokój, kochany Halefie! To nierozumnie z twej strony!
 — O wiele nierozumniej było puszczać tego człowieka!
 — A więc on uciekł?
 — Tak, poprostu uciekł.
 — Ach, domyślam się: z koniem jucznym?
 — Tak, z koniem, który wiózł dary, otrzymane za pośrednictwem zacnego odźwiernego Malhema.
 — Niech ucieka!
 Teraz zrobił minę zdumioną, niemal gniewną.
 — Co? Puścić go? — zapytał. — Tego nie uczyniniłem. Pojechaliśmy za nim nazad dużą przestrzeń. Chcieliśmy go schwytać, ale w nocy śladów nie było widać!
 — Pojechaliście więc na ślepo. Ach! Na tem zmarnowaliście tyle drogiego czasu.
 — Niestety. Wróciliśmy prawie do Geren. Możesz sobie wyobrazić, ile straciliśmy czasu. Kląłem i pomstowałem, aż Allah głową kiwał, bo jestem zresztą człowiekiem pobożnym. Dziś w nocy jednak byłem taki zły i wściekły, że byłbym zabił stu olbrzymów, gdyby mi w drodze stanęli.
 — Pocieszmy się! Mamy o czem innem pomyśleć.
 — Pocieszyć się? Effendi, nie poznaję już ciebie, nie pojmuję ciebie. Czy wiesz, jakie to były dary, ofiarowane nam przez gościnnego gospodarza?
 — Nie kazałem otwierać. Zapewne żywność.
 — Ale ja otworzyłem!
 — Aha, byłeś ciekawy?
 — Ciekawy? Zawsze dobrze jest wiedzieć, co się w darze otrzymało i co się wiezie z sobą. Był tam znakomity placek, tak wielki, jak kamień młyński, a w nim tysiące pieczonych migdałów i rodzynków. Niestety, po-