Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/206

—   190   —

 — Ten effendi, któregoście pojmali, a oprócz tego jeszcze trzej inni.
 Ujrzeliśmy właśnie nadchodzących Oską i Omara, a sahaf przywiązywał już konie. Halef nie minął się więc z prawdą. Po chwili spytano:
 — Gdzie Ismilanin?
 — Nie żyje,
 — Kłamiesz!
 — Powiedz to jeszcze raz, a rzucę ogień na dach i zgorzejecie. Nie mam zwyczaju żartować z ludźmi waszego pokroju!
 — Jakże mógł zginąć?
 — Kark skręcił.
 — Gdzie?
 — Chciał na skradzionym koniu skoczyć przez potok pod Kabacz, ale spadł i złamał kark na dwoje.
 — A gdzie koń?
 — Odzyskaliśmy go.
 — Jeśli to prawda, to niech twój effendi przemówi, abyśmy jego głos usłyszeli.
 — To mogę zrobić — odpowiedziałem.
 — Na Allaha, to on jest! Słowa te, wypowiedziane tonem przerażenia, pochodziły z ust piekarza.
 — Tak, to ja — podjąłem rozmowę dalej. — Pytam, czy się poddajecie?
 — Idź do dyabła!
 — Tego nie zrobię, lecz coś innego, co nie będzie dla was przyjemnem.
 — Co takiego?
 — Chcieliście mnie zamordować, a teraz jesteście w mojej mocy. Nie jestem muzułmaninem, lecz chrześcijaninem i nie pragnę zemsty nad wami. Wyślijcie do mnie bojadżego Boszaka, jako pośrednika. Powiem mu, pod jakim warunkiem zrzekam się zemsty. Jeśli nie posłuchacie tego rozkazu, posyłam jednego z moich ludzi do stareszina z Dżnibaszlu. On was uwięzi, a potem możecie sobie pomyśleć, co się stanie.