Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/21

—   13   —

 Wobec tego zwróciłem się do naczelnika, który bardziej się widocznie obawiał od swego podwładnego. Niepewny wzrok, jaki u niego teraz zauważyłem, świadczył o nieczystem sumieniu.
 — Czy wciąż jeszcze twierdzisz, że nikt przez wieś nie przejeżdżał? — spytałem go.
 — Effendi, ja się bałem — odpowiedział.
 — Kto się boi, ten zrobił coś złego! Sam wystawiasz sobie złe świadectwo.
 — Panie, ja się nie poczuwam do niczego złego!
 — Skąd więc ta obawa i na co? Czy wyglądam jak człowiek, którego bez winy baćby się należało?
 — O, ja nie bałem się ciebie!
 — A kogóż?
 — Manacha el Barsza.
 — A zatem znasz go?
 — Tak.
 — Gdzie go poznałeś?
 — W Mastanly i Ismilan.
 — Jak i gdzie z nim się zetknąłeś?
 — On jest poborcą podatków w Uskub i przybył do Seres, aby się tam porozumieć z kilku mieszkańcami. Stąd pojechał był na słynny jarmark do Meneliku.
 — Kiedy to było.
 — Przed dwoma laty. Potem miał do czynienia w Ismilan i Mastanly; widziałem go w obu tych miejscowościach.
 — Czy rozmawiałeś z nim także?
 — Nie. Ale słyszałem niedawno, że pobrał wyższe podatki, niż miał prawo i dlatego uciekł. Udał się w góry.
 Udać się w góry znaczy, jak już wspomniałem, pójść między robójników. Dlatego rzekłem teraz tonem surowym:
 — Miałeś zatem obowiązek przytrzymać go, skoro się tylko pojawił.
 — O effendi, na to się odważyć nie mogłem!
 — Czemu nie?
 — To byłaby moja śmierć. W górach mieszka tylu