Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/219

—   203   —

raz nie może mówić i zgotować ci chwilowych nieprzyjemności, a ja dam sobie z nim radę.
 — Ja także — mruknął grubas. — On strzelił do mnie. Zapłaci mi za to! Życie moje wisiało na włosku.
 — Nie, lecz na całej mojej głowie!
 — Może chciał ciebie i mnie jedną kulą zastrzelić! Ale, effendi, oto i wieś. Jedźmy powolniej. Mam jeszcze o niejedno zapytać.
 Zostałem z nim trochę w tyle, poczem rzekł farbiarz:
 — A więc opowiesz sahafowi o dywanach?
 — Tak.
 — Dowie się także o miejscu, gdzie one leżą?
 — Sam wskażę mu je nawet.
 — Czy nie chciałbyś tego zaniechać?
 — Nie. Chcę, żeby zrobił na ciebie doniesienie.
 — Jesteś okrutny. Czy zażądasz tego od niego?
 — Tak.
 — Czy zmusisz go, gdyby wolał tego nie robić?
 — Odjeżdżam, więc nie mogę go zniewolić. Ale on sam to pewnie uczyni, skoro nie dotrzymasz mu słowa. Zastosuj się do tego!
 — Dotrzymam słowa.
 — Zawołaj więc zaraz kiaję i trzech sąsiadów na świadków. Radzę ci!
 — Tak sądzisz?
 — Tak. Musisz sahafowi okazać, że działasz poważnie.
 — Posłucham ciebie; o Allah, jakże ucieszą się żona i córka!
 Wydobyła się nareszcie na wierzch wrodzona dobroduszność. Twarz jego rozjaśniała się coraz bardziej, a kiedy zeskoczyliśmy z koni przed jego domem, on zaś skatulał się poprostu ze swego muła, pośpieszył naprzód, szarpnął drzwi i zawołał:
 — Czileka, Ikbala, gelyn, gelyn, ewetlemyn, burda ic — chodźcie, chodźcie, śpieszcie, jesteśmy!
 Nadbiegły obie. Pierwszego ujrzały pana domu, a potem mnie.