Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/221

—   205   —

Młodzieńcowi nie wolno przed dniem wesela znajdować się sam na sam z dziewicą!
 Poczciwiec nie domyślał się wcale, że jego Ikbala bywała często w cztery oczy z wiernym Alim tam na dworze, za domem, pod opieką milczącej Czileki i jeszcze bardziej milczącego księżyca.
 — Więc idź z nim razem! — radziłem.
 — Nie mam czasu.
 — A Czileka nie może mu towarzyszyć?
 — Ona także nie. Jesteście naszymi gośćmi i musimy was przyjąć.. Mamy co robić.
 Przyjąć? Czyżby nas chciał nakarmić i napoić? Czem? Czy tymi przysmakami, które już tu poznałem? O biada! Zabezpieczyłem się czemprędzej:
 — Niech ci wystarczy nasze pozdrowienie! Nie mam czasu. Muszę odjeżdżać.
 — Tego nie wyrządzisz mi, panie! Popatrz, dzień się prawie już kończy. Dokąd chcesz jechać?
 Miał słuszność. Było już późno po południu, Halef zaś zapytał z cicha:
 — Czy rzeczywiście chcesz dziś jeszcze odjechać, zihdi?
 — To prawie nieodzowne.
 — Sam — bez nas?
 — Natobym się znowu nie odważył.
 — Zważ zatem, że byliśmy niemal ciągle na siodle i że koniom należy się spoczynek.
 — To dobrze! Zostaniemy tu jeszcze przez pewien czas, a na noc pojedziemy do mego przyjaciela Szimina.
 Na te słowa wydał dzielny kowal okrzyk radości i rzekł, wyciągając do mnie rękę:
 — O effendi, ty nie wiesz, jaką radość mi sprawiasz!
 — Wiem.
 — Nazwałeś mnie swym przyjacielem!
 — Jesteś nim i dowiodłeś mi tego. Gdy wrócę do mego kraju, będziesz także należał do tych, których zawsze będę mile wspominał.