Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/235

—   217   —

 — Co jeszcze?
 Przystąpił do mnie i zapytał:
 — Dasz pięćset?
 — Nie.
 — Trzysta?
 — Nie.
 — Sto?
 — Ani jednego!
 — Pożałujesz tego!
 — Tak się tylko tobie wydaje. Wogóle masz mnie za głupszego, niż jestem. Wiem już dawno, co mi masz powiedzieć.
 — Nie może być!
 — Ba! Posłaniec w drodze.
 Zobaczyłem, że zgadłem dobrze.
 — Skąd wiesz o tem?
 — To już moja tajemnica.
 — W takim razie żebrak opowiadał dalej!
 Wzruszyłem ramionami i uśmiechnąłem się z dumą. Ani mi przez myśl nie przeszło płacić za wiadomość, którą już na pół odgadłem i spodziewałem się dalej podstępem z niego wyciągnąć.
 — I nie obawiasz się wcale? — zapytał.
 Musiałem najpierw dowiedzieć się, kto jest posłańcem, odpowiedziałem więc ze śmiechem:
 — Czy sądzisz, że obawiam się tego draba?
 — Nie znasz Sabana! Raz wyprowadziłeś go w pole, ale drugim razem się to nie uda.
 A zatem to żebrak Saban. On to pomagał w przewiezieniu rannego do Uzu Dere; łatwo było domyślić się, że otrzymał odeń polecenie pojechać naprzód do Palacy, gdzie ranny mieszkał i miał może krewnych. Potem pojechał zapewne dalej do Ismilan, do krewnych rusznikarza i właściciela kawiarni, który kark skręcił.
 Wyprowadzeni przez nas w pole zawarli z nami pokój i dotrzymali słowa, o ile dotyczyło ich to osobiście. W to wierzyłem na pewne, ale mogli się na nas zemścić przez drugich. Zarazem względy przezorności nakazywały