Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/237

—   219   —

znałem, że się tutaj ukrył. Płomień tkwiącej w ścianie, posmarowanej smołą, trzaski pozwolił mi dostrzec, że był rozgniewany.
 — Zihdi, czemu go wypuściłeś? — zapytał.
 — Na nic mi się tu nie przyda.
 — Ale ci zaszkodzi gdzieindziej!
 — Czy słyszałeś jego słowa ostatnie?
 — Niestety, tylko ostatnie. Stanąłem tu, żeby czuwać nad tobą. Mogłem was widzieć, ale nie słyszeć. W końcu dowiedziałem się jednak, że chciał pieniędzy. Zaco?
 — Wyjdźmy na pole. Nikt nie powinien słyszeć tego, o czem rozmawiamy.
 Opowiedziałem mu, o czem się dowiedziałem i czego się domyślałem.
 — Chcą napaść na nas — rzekł.
 — Może i nie, kochany Halefie.
 — A cóż innego? Dlaczego jedzie przed nami ten żebrak, który nie jest żebrakiem?
 — Może, a nawet pewnie chce podjudzić przeciwko nam krewnych Mosklana i Dezelima. Przybywając potem do Palacy, albo Ismilan, musimy być przygotowani na niezbyt miłe przyjęcie.
 — W takim razie udamy się inną drogą.
 — Nie chciałbym tego. Po pierwsze pragnę pozostać na tropie naszych zbiegów, a powtóre sądzę, że właśnie w Ismilan w domu Dezelima dowiemy się wielu rzeczy, które się nam przydadzą.
 — Jeśli nas przyjmą jako wrogów, to się nic nie dowiemy. Może być nawet, że wtrącą nas do więzienia, jako morderców.
 — Dlatego chcę żebraka wyprzedzić.
 — Ty? A to jak?
 — Będę tam prędzej od niego.
 — Zihdi, co ci znowu! Nie zechcesz chyba i tej nocy pojechać bez nas naprzód.
 — Właśnie, że chcę.
 — To nie może być.