Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/238

—   220   —

 — Ba, a co, jeśli będzie?
 — Ja cię nie puszczę! Zważ, w jakiem dziś znalazłeś się niebezpieczeństwie dlatego, że mnie nie było przy tobie.
 — Ocaliłeś mnie dzisiaj i ocaliłbyś jutro, gdyby tego zaszła potrzeba.
 To pochlebiało zacnemu hadżemu.
 — Tak sądzisz? — zapytał w tonie, świadczącym o zadowoleniu z siebie.
 — Tak, zapewne. Powiem ci, co postanowiłem. Wy przenocujecie u kowala i wyruszycie wczesnym rankiem. Obierzecie inną drogę, niż zamierzaliśmy przedtem. Pojedziecie z Koszikawak przez Mastanly, Stajanowę i Topoklu do Ismilan, ja zaś udam się teraz dalej na południe przez Gyldżik, Maden i Palacę.
 — Dlaczego przez te miejscowości?
 — Bo to kierunek, w którym poszedł żebrak z Uzu Dere.
 — To czarna noc. Zabłądzisz jeszcze.
 — Mam nadzieję, że z drogi nie zjadę.
 — Ale żebrak już bardzo daleko!
 — Rih jest rączy; przepędzę go.
 — I kark skręcisz w tej ciemności.
 — Zobaczymy! Przybywszy do Ismilan, zajedziecie do kawiarni rusznikarza Dezelima. Znajduje się przy drodze, wiodącej do wsi Czatak. Tam mnie zastaniecie.
 — A jeżeli cię tam nie będzie?
 — To zaczekacie.
 — A jeżeli nie przybędziesz?
 — To pojedziesz naprzeciw mnie aż do Palacy. Mogę się tam przez Mosklana zatrzymać.
 — Gdzie cię tam znajdę?
 — Tego oczywiście nie wiem teraz, ale wieś jest niewielka; wystarczy zapytać o mnie.
 Starał się wszelkimi sposobami odwieść mnie od mego zamiaru, ale byłem nieugięty.
 Kiedy inni usłyszeli, że zamierzam opuścić ich, napotkałem na opór, któremu ledwie sprostałem. Ikbala