Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/246

—   228   —

 — Tak, teraz słyszę. Koń nastąpił na kamień i pośliznął się. Kto może tak późno tędy jechać?
 — Może to żebrak?
 — To bardzo nieprawdopodobne.
 — Dlaczego?
 — Byłby musiał bardzo późno wyruszyć.
 — Dlaczegóż nie możnaby tego przypuścić?
 — Chce przecież przybyć przed tobą!
 — Powiedział sobie, że wyjadę pewnie aż rano, więc nie potrzebował się śpieszyć. Czy nie dałoby się go tak objechać, żeby nie poznał, że jestem przed nim?
 — Całkiem dobrze; ale nie radzę.
 — Słusznie! Jeśli pojedziemy dokoła łukiem tak, że go potem będziemy mieli za sobą, nie dowiemy się, czy to on rzeczywiście.
 — Musimy więc podjechać ku niemu.
 — Ale co ja z nim zrobię? Czy mogę mu przeszkodzić w dalszej jeździe? Chyba tylko przemocą. Nie chciałbym krwi przelewać.
 — To niepotrzebne, panie. Zostaw go mnie.
 — W jaki sposób?
 — Zmusisz go do powrotu, a ja wrócę też. Zostanę przy nim i zabiorę go do Koszikawak. Już mi on nie ujdzie.
 — A gdy cię zapyta o prawo, które sobie względem niego przywłaszczasz?
 — A czy nie mam tego prawa? Czyż on nie chciał ciebie zamordować, effendi?
 — To może być powodem; ale przez to zyskasz w nim wroga, który pewnie będzie się starał zemścić na tobie.
 — Nie boję się jego. On już jest moim wrogiem. To wróg wszystkich ludzi uczciwych. Musisz mi pozwolić, żebym się tobie przysłużył; nie troszcz się przytem o mnie. Jeśli to on rzeczywiście, to pochwycimy go i pożegnamy się tak, żeby nie wiedział, dokąd jedziesz.
 — Którędy idzie droga stąd do Maden?
 — Zostaniesz na tej samej ścieżce i za pół go-