Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/256

—   238   —

 — Przeciągnąłem go przez plecy tak, że się skurczy w tej chwili. Natychmiast jednak rzucił się na mnie i to z taką siłą, że aż runął na ziemię, gdy ja w bok odskoczyłem.
 — Nie dotykaj mnie, bo dostaniesz harapem po twarzy! — zagroziłem.
 Mimo to zerwał się i rzucił znowu na mnie. Teraz nie ustąpiłem, lecz podniosłem prawę nogę i kopnąłem go w okolicę żołądka. Aby nie upaść, stałem mocno na drugiej nodze, pochyliwszy się naprzód. Padł znowu na brudny dziedziniec, ale dogodziłem mu widocznie, bo ledwie podniósł się z ziemi. Chciał coś powiedzieć, ale wydał z siebie tylko urywane jęki i poszedł, utykając, do izby, nie rzuciwszy na mnie spojrzeniem.
 Dla mnie było to gorszem, niż gdyby był rzucił najstraszniejsze groźby. Podszedłem do karego, wziąłem sztuciec i wróciłem do drabiny. Stamtąd rozglądnąłem się najpierw, czy może mnie strzał z któregoś z okien dosięgnąć. Nie. Ustawiłem się więc tak, że miałem zawsze między sobą a drzwiami jednego z ludzi.
 — Odwiążcie ją! — rozkazałem parobkom.
 Dziwiło mnie już przedtem, że nie ruszyli ręką, żeby panu swemu dopomóc. Teraz też posłuchali natychmiast.
 — Ubierzcie ją!
 Skatowana z trudnością wielką ruszała rękoma; tak mocno były przywiązane i tak bolały ją teraz pręgi na plecach.
 — Za co ją bito? — spytałem.
 Obok stały trzy kobiety i czterej mężczyźni, jeden ordynarniejszy od drugiego.
 — Pan tak kazał — odrzekł jeden z nich.
 — Za co?
 — Bo żartowała.
 — Z kim?
 — Z obcym.
 — Czy to krewna pana?
 — Nie, to dziewka.