Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/260

—   242   —

 — Idź ty precz! — huknąłem na nią bardzo srogo.
 Cofnęła się przerażona i zawołała:
 — Bir tamam insan-jejidżi — prawdziwy ludożerca!
 — Tak — odrzekłem — pożarłem już wielu mężczyzn i kobiet, ale ty nie jesteś dość apetyczna!
 Przestraszyła się i nie próbowała już przeszkodzić mi w wejściu.
 — Widzisz, że ci chcę dopomóc — rzekłem do dziewczyny — ale musisz mi także powiedzieć, za co cię pan twój karał tak strasznie.
 — Jeśli ci to powiem, każe mnie zbić jeszcze bardziej — odpowiedziała.
 — Ja postaram się o to, że nie zdoła tego uczynić. Co to za obcy był taki dobry dla ciebie?
 — Pewien pan z... z... zapomniałam miejscowości, którą wymienił. Przenocował tu.
 — Czem był? Jak się nazywał?
 — Nazywał się Madi Arnaud i miał jeszcze powrócić.
 Tak nazywał się człowiek, o którym mówił mi Szimin.
 — Ale dlaczego pan rozgniewał się za uprzejmość tego człowieka?
 — O, nie za to! On gniewa się z powodu jego torebki, którą znalazłam.
 — A do kogo ona należała?
 — Do gościa. Zgubił ją i szukał nadaremnie. Znalazłam ją w sypialni pana i chciałam oddać właścicielowi, ale pan kazał mnie zamknąć, dopóki ten obcy nie odjechał, a gdy mu potem powiedziałam, że torebka nie jest jego, kazał mnie obić.
 — Więc jest złodziejem. Co było w tej torebce?
 — Nie mogłam zaglądnąć, bo sam pan nadszedł.
 — A wiesz, gdzie ją ma teraz?
 — Tak. Uważałam. Dał ją żonie, a ona schowała za drzewo na kominie.