Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/262

—   244   —

 — Wszedłszy do izby, usiadłem koło mego garnka raki. Było to najwygodniejsze siedzenie w izbie.
 — Precz stąd! — rzekł kiaja. — To moje miejsce.
 — Czyż nie widzisz, że moje? Już siedzę!
 — A więc wstań!
 — Nie widzę pośród was nikogo, przed kim miałbym wstawać.
 — A mnie nie widzisz? Jeśli nie posłuchasz dobrowolnie, każę ci przemocą wyznaczyć odpowiednie miejsce.
 — Ktoby się ośmielił mnie dotknąć, temu wpakuję w brzuch tych sześć strzałów!
 Wyciągnąłem ku niemu rewolwer. Władca wsi wykonał wstecz ruch, który przyniósłby zaszczyt najlepszemu gimnastykowi-artyście. Następnie rzekł:
 — To rzeczywiście człowiek niebezpieczny. Pozwolimy mu siedzieć na razie.
 Usiadł sam na innem miejscu, położył papier przed sobą, postawił obok kałamarz, zmarszczył poważnie czoło, przytrzymał pióro pod światło i zbadał je.
Rezultatem tego badania był rozkaz:
 — Daj mi nóż!
 Gospodarz przyniósł kozik, którym możnaby rąbać drzewo. Kiaja ostrugał tem szypułkę, poczem rozkazał:
 — Podaj mi wody!
 Nalano pełny kałamarz, kiaja jął tłuc i mieszać namuł, mięknący bardzo powoli, jak gdyby tam ciasto miesił.
 Sytuacya bawiła mnie nadzwyczajnie. Podsunąłem mój garnuszek i rzekłem:
 — To ciężka praca; pij! Stało się rzeczywiście, co przewidywałem, bo kiaja zapytał:
 — Co w tem jest?
 — Śliwowica.
 — Dobra?
 — Bardzo dobra.