Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/263

—   245   —

 — Wziął garnek, zaglądnął do wnętrza, powąchał i wypił.
 — Chcesz więcej? — zapytałem.
 — A masz pieniądze?
 — Tak; ja zapłacę.
 — Niech go napełni. Wszyscy się napijemy.
 Napełniono garnuszek i puszczono od ust do ust. Gdy przyszła kolej na mnie, rzekł kiaja:
 — To zbrodniarz, nie dostanie nic!
 Bardzo mi było przyjemnie, chociaż poznałem po parobkach, że byliby chętnie dali mnie pociągnąć. Ostatni łyk wysączył czcigodny urzędnik. Wreszcie odezwał się, poprawiając okulary:
 — Przesłuchanie się zaczyna! Ty strzeliłeś do tego człowieka. Nieprawdaż?
 — Nie do niego, lecz do jego strzelby.
 — To wszystko jedno. Wystrzeliłeś; przyznałeś się do tego. Przesłuchanie skończone. Nie potrzebuję nic pisać. Zapłać za śliwowicę, a potem cię zaprowadzą.
 — Dokąd?
 — Dowiesz się. Teraz masz być posłusznym i nie pytać o nic.
 — Pięknie! Ale skoro mnie pytać nie wolno, to życzę sobie, żebyś przynajmniej ty kilka pytań postawił.
 — O co mam pytać? Jestem już gotów.
 — Jak chcesz! Więc ja także jestem już gotów i udaję się w dalszą drogę.
 — Tego nie uczynisz; jesteś mym więźniem!
 — Słuchajno! Jeśli chcesz robić żarty, to rób przynajmniej dobre. Chciałbym też wiedzieć, ktoby mnie tutaj zatrzymał! Czy może ty?
 Wyprostował się z godnością i odpowiedział:
 — Tak, ja!
 — To chodź tutaj i spróbuj! Jak cię wezmę w ręce, to złamię cię jak trzcinę, a gdyby mnie kto inny chciał zatrzymać, to go zastrzelę!
 — Słyszycie? — zawołał. — Będziemy go musieli skrępować.