Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/264

—   246   —

 — Nie potrzeba! Nic wam nie zrobią, gdyż wiem, że i wy mnie nic nie zrobicie. Ty skończyłeś przesłuchanie, nie zapytawszy mnie, kim jestem. Czy nie musisz swemu przełożonemu podać mego nazwiska?
 — Tak. Kto jesteś i jak się nazywasz?
 — Widzisz, teraz umiesz pytać odrazu!
 — Nie chciałem tylko zaczynać, żeby cię całkiem nie pogrążyć w nieszczęście. Skoro bowiem raz zacznę pytać, wyjdą na jaw wszystkie zbrodnie, które popełniłeś.
 — Więc pytaj dalej w imię Allaha! Ja wymienię ci wszystkie swe grzechy, a ty je zanotujesz. Czy umiesz pisać?
 To pytanie zaskoczyło go całkiem niespodzianie. Odpowiedział dopiero po namyśle:
 — Ten atrament za gęsty, a pióro za tępe. Muszę sobie ugotować świeżego atramentu. Słyszę, że jesteś obcym.
 — Tak jest rzeczywiście.
 — Czy masz teskereh za dziewięć piastrów?
 (Teskereh, to zwykły paszport, jaki musi mieć każdy podróżny. Trzeb a go wizować w każdej miejscowości).
 — Mam — odrzekłem.
 — Pokaż!
 Dałem mu paszport, ale kiaja zaledwie rzucił nań okiem, zawołał:
 — Ależ on jeszcze ani razu nie wizowany! Dlaczego nie?
 — Bo tego teskereh nie żądał jeszcze nikt odemnie.
 — Więc jesteś najgorszym włóczęgą, jakiego ziemia nosi! Kara twoja staje się coraz cięższą!
 — Czy nie zapytasz, dlaczego nie pokazywałem dotąd nikomu teskereh?
 — No, dlaczego?
 — Bo mogę coś innego pokazać; mianowicie to:
 Podałem mu buyuruldi. Jest to pismo, polecające od baszy do władz jego paszaliku. Mały dygnitarz wiejski zrobił minę wielce zakłopotaną.