Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/273

—   255   —

 — Tak.
 — Jakto? Czyś pan wiedział, że jestem tutaj?
 — Tak. Przybywa pan z Czirmen i udaje się do Menliku.
 — Rzeczywiście, on to wie! Ale od kogo dowiedział się pan o tem?
 — Najpierw mówił o panu kowal Szimin w Koszikawak.
 — Tak, byłem u niego.
 — To znaczy... on nie miał właściwie o tem pojęcia, że to pan jest tym człowiekiem. Mówił o jakimś tirki czaghyryndży, który do niego zajechał.
 — Tirki cza — czi — czo — czu — jakie to słowo. Co ono znaczy?
 — Śpiewak.
 — Ach tak! Niech tam sobie kukułka kuka po turecku! Mnie to ciężko przychodzi!
 — A jednak podróżuje pan tutaj!
 — No, porozumieć się jakoś potrafię. Gdy nie idzie słowami, to pantominą. Miny to mowa powszechna, którą każdy rozumie. Ale siadaj pan i opowiedz mi co...
 — Proszę, może się pan odwróci? Jest tu jeszcze ktoś, co chce panu „dobry wieczór“ powiedzieć.
 — Gdzie? Tu? Ach, to przecież pan hadżi Ha — Hi — Ho — z tem długiem nazwiskiem!
 Halef poznał, że mowa o nim, więc rzekł z powagą:
 — Hadżi Halef Omar Ben hadżi Abul Abbas Ibn hadżi Dawud al Gossarah.
 — Dobrze już, dobrze! Nie mogę sobie zapamiętać tylu hadżich. Z ostańmy przy prostem Halef. A zatem dobry wieczór, panie Halefie!
 Podał mu rękę, a Halef ją uchwycił, nie rozumiejąc ani słowa.
 — Proszę sobie przypomnieć, że poczciwy hadżi nie jest Niemcem — rzekłem. — On pana nie rozumie.
 — Ach tak! Po jakiemuż on mówi?
 — Po arabsku i po turecku.