Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/274

—   256   —

 — A to właśnie moje ciemne strony. No, my się już jakoś porozumiemy. Ale na teraz dość tego śpiewania. Teraz nastąpi opowiadanie.
 Obecni zmiarkowali, że przyszło tu do całkiem niespodziewanego spotkania. Z widocznem niezadowoleniem zauważyli, że cytrę, na której zresztą dwu strun brakowało, odłożono na bok. Tryesteńczyk jednak wyrzekł się podziwu, którym darzyli słuchacze jego śpiew. Pociągnął mnie ku sobie na ziemię i rzekł:
 — Teraz mi pan opowie, co pan przeżył od tego czasu.
 — To wypełniłoby kilka wieczorów. Opowiedz pan najpierw, jak się panu powodziło!
 — Dobrze i źle na przemiany. Zajmowałem się rozmaitemi rzeczami, częściowo szczęśliwie, a częściowo nieszęśliwie. Teraz jestem kompanionem mego kompaniona i rozbijam się tutaj, aby zbadać, jakie można mieć z tego kraju korzyści.
 — Dokąd się pan stąd udaje?
 — Na jarmark do Menliku.
 — Ja także.
 — To pyszne! Czy zostaniemy razem?
 — Tak, o ile pan ma konia dobrego. Ja się bardzo śpieszę.
 — O, konia mam znakomitego. Pod tym względem niema żadnych wątpliwości co do naszej wspólnej podróży.
 — Myślę, że lepiej pan jeździ teraz, niż wówczas na wielbłądzie, którego wynajęliśmy w Dżiddah.
 — Niema obawy. Jeżdżę jak Indyanin, albo jak dyrektor cyrku!
 — Ma pan własnego konia?
 — Nie.
 — Ojoj! A więc wynajętego?
 — Tak. Mam dwa muły; jednego dla siebie, a drugiego pod towary. Właściciel jedzie na trzecim jako przewodnik i poganiacz.
 — Ile pan płaci?