Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/277

—   257   —

 — Płacę tylko za dwa pierwsze po dziesięć piastrów dziennie od sztuki.
 — Tak, to jest tutaj cena zwykła dla obcych, nie znających stosunków i dających się wyzyskiwać.
 — Jakto? Płacę za wiele?
 — Tak. Tutejszy płaci połowę.
 — Ach, poczekaj, hultaju! Od teraz dostaniesz tylko po pięć piastrów! Tylko nie przedwcześnie, mój panie! Jaki pan ma paszport?
 — Teskereh.
 — A zatem bez polecenia do urzędników? W ta kim razie nie może pan występować zbyt energicznie. Gdzie wynajął pan zwierzęta i przewodnika?
 — W Mastanly.
 — Niech mu pan płaci umówioną cenę, dopóki pan innego nie wynajmie. Z tamtym już ja się rozmówię.
 — Dziękuję! Jestem panu mocno zobowiązany! Jak daleko mamy stąd do Menliku?
 — Mniej więcej dwadzieścia pięć tureckich agherczów, albo piętnaście mil rozumie się w lini powietrznej.
 — To byłoby trzy dni drogi. Ponieważ jednak latać nie umiemy, będziemy musieli jechać dłużej.
 — Hm! Ja na swoim karym mógłbym tam być w dwa dni niespełna. Muły bywają często narowiste. Jak zachowują się pańskie?
 — O bardzo dobrze!
 Wymówił to tak przeciągle, że poczułem, iż popełnia małe kłamstwo, aby nie obudzić we mnie myśli wyrzeczenia się jego towarzystwa.
 — Kochany panie Albani, czy pan nie przesadził cokolwiek? — spytałem.
 — O nie, wcale nie!
 — Miałyżby te muły, zwłaszcza muły wynajęte być bez żadnych wad?
 — No, ten na którym ja jadę, ma mały narów. Oto staje niekiedy na przednich nogach i wywija tylnemi w powietrzu. A juczne zwierzę także nie zawsze