Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/279

—   259   —

 — Pan ma przy sobie towary, a może także pieniądze. To bardzo ponętne dla ludzi z takiemi zapatrywaniami. Bez zbytnich skrupułów pożyczą sobie pańskich rzeczy na całe życie. Mogłoby się nawet zdarzyć, że pan, wsiadając na okręt, zauważyłby, że pana gdzieś w górach już zastrzelono i zakopano w jakiejś dzikiej czeluści.
 — Za takie uwagi oczywiście dziękuję. Wcale tego sobie tak nie wyobrażałem. Dotychczas spotkało mię tylko, że mię w Adaczaly dość porządnie wygrzmocili a potem, że zgubiłem portfel. To ostatnie muszę przy pisać jedynie własnemu lenistwu, dlatego też nie kładę tego na rachunek tutejszej ludności.
 — A może przecież?
 — Czy może być ktoś temu winien, że ja coś zgubię?
 — Nie, jeśli pan zgubił istotnie.
 — Czy pan sądzi, że mi ukradziono?
 — Bardzo podobne do prawdy, a jeżeli nie, to znalazca powinien był oddać panu portfel.
 — Hm! Wszak on nie znał mnie? Sam nie wiem, gdzie mi się podział.
 — Przypuszczam, że strata niezbyt wielka.
 — Nie. Ośmdziesiąt austryackich guldenów papierowych. Tobym jeszcze odżałował, ale miałem tam kilka bardzo miłych pamiątek, których brak odczuwam boleśnie.
 — Co to było?
 — Rozmaite rzeczy, które pana nie zajmą.
 — Tak. „Żadna śmierć nas nie rozłączy“.
 — Jak? Co pan powiada?
 — „Tyś jest tak piękna!“
 — Panie, ja pana nie rozumiem!
 — Dokładne obliczenie opłat wszelkich rodzajów skata. To zapewne wysoce cenna pamiątka przegranego solo żołędnego z siedmioma honorami i trzema dyskami.
 — Co pan tu opowiada! Zaczynam wierzyć, że pan wie, co było w moim portfelu.
 — Tak mniej więcej.