Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/280

—   260   —

 — Skądże?
 — Miałem przyjemność rozmawiać o panu z bardzo piękną i młodą panią.
 — Piękna? Młoda? Gdzież to?
 — Zdaje się, że dużo ich pan zna.
 — Dosyć.
 — Oczywiście. Wszak pan podróżuje po to, żeby sobie żonę wyszukać.
 — Ach, do pioruna! Teraz już wiem, kogo pan ma na myśli: służącą gospodyni z kubłem kwaśnego mleka w...
 — Czy i za pana mieszała to mleko?
 — Od rana do wieczora. Ma, zdaje się, do tego szczególne zamiłowanie.
 — Każdy ma jakąś namiętność. Jej mąż, gospodarz także.
 — Jaką? Czy gburowatość?
 — Nie, to było tylko przyzwyczajenie. Jego namiętnością jest, nie oddawać znalezionych przedmiotów.
 — Czy znalazł co?
 Wyjąłem portfel i podałem Albaniemu.
 — Mój portfel! — rzekł zdumiony. — To znalazł ten gospodarz?
 — Tak i to za pańskiego jeszcze pobytu.
 — A to łajdak! Skądże to jednak, że oddał go wam, skoro zataił przedemną?
 — Zmusiłem go do tego. Wspomniana donna zdradziła mi, gdzie schował.
 Opowiedziałem mu całe zdarzenie, poczem on otworzył portfel i przekonał się, że niczego nie brakowało.
 — Pan rzeczywiście naraził się dla mnie na niebezpieczeństwo — rzekł. — Dziękuję panu!
 — Przez pana? O nie! Ujmując się za pokrzywdzoną, nie przypuszczałem, że pan tam był wogóle. Nie ma pan zatem względem mnie żadnych zobowiązań.
 — A ta biedna dziewczyna! A więc zamknął ją! A ja szukałem jej po wszystkich kątach i nie mogłem nigdzie znaleźć.
 — Chciał się pan z nią oczywiście pożegnać?