Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/282

—   262   —

 — Z Edreneh. Musimy się koniecznie zobaczyć z trzema ludźmi, którzy tu może zajechali.
 — Kto oni?
 — Znasz zapewne Manacha el Barsza. Mam jego na myśli i jego dwu towarzyszy.
 Utkwił w nas ostre spojrzenie i rzekł:
 — Spodziewam się, że jesteście przyjaciółmi!
 — Czy przyszlibyśmy do ciebie, gdybyśmy byli wrogami?
 — Masz słuszność.
 — I czy mielibyśmy kopczę?
 — Nie, a już najmniej ty twoją. Znam ją całkiem dokładnie.
 To brzmiało niebezpiecznie. Nie dałem jednak poznać po sobie zakłopotania i zapytałem:
 — Skąd ją znasz?
 — Ona cokolwiek odmienna od zwyczajnych. To kopcza naczelnika. Była przedtem własnością mego brata Dezelima.
 — Ach, więc jesteś bratem tutejszego gospodarza?
 — Bardzo mi miło. Mam tę kopczę od niego.
 — Więc jesteś także naczelnikiem i zamieniliście kopcze ze sobą. Gdzie go spotkałeś?
 — W lesie niedaleko Kabacz w chacie żebraka Sabana.
 — Ależ on tam właściwie nie jechał!
 — Nie, on chciał odwiedzić piekarza i farbiarza Boszaka w Dżnibaszlu. Ja tam wstąpiłem był jako gość.
 — A gdzie mój brat teraz?
 — Jeszcze w Kabacz.
 — Czy wolno wiedzieć, kim i czem ty jesteś właściwie? Jest wielu rozmaitych effendich.
 — Powiem ci tylko jedno słowo, a poznasz, jak mnie masz sądzić, słowo „usta“.
 Była to tylko próba, ale udała się w zupełności. Nasz gospodarz wykonał ruch, jak gdyby go zaskoczyła miła niespodzianka.
 — To wystarczy — rzekł. — Nie chcę nic więcej wiedzieć!