Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/287

—   267   —

jeniach. Rozbiegłszy się raz, nie zatrzymał się muł koło nas, lecz pognał dalej.
 To było zaraźliwe. Muł juczny, prowadzony przez właściciela za cugle, zerwał się nagle i popędził za uciekinierem, a my oczywiście za nim. Wkrótce jednak musieliśmy stanąć, aby pozbierać przedmioty, które powypadały z juków. Gdyśmy doścignęli Albaniego, siedział znowu na ziemi i pocierał ręką tę część ciała, której odpowiadało miejsce na siodle, a nie na ziemi. Oba bydlęta stały obok, kiwały ogonami, kręciły uszami i wyszczerzały zęby. Można było pomyśleć, że to miało przedstawiać szyderczy, złośliwy uśmiech.
 Przymocowaliśmy znowu pozrzucane przedmioty, Albani wsiadł na siodło i ruszyliśmy dalej. Me upłynęło jednak pół godziny, a wstrętna kreatura stanęła znowu i nie chciała ruszyć z miejsca.
 — Doścignie nas; jedźmy dalej — rzekł pan i władca.
 Milczałem dotąd, ale teraz odezwałem się:
 — Czy sobie życzysz, żeby ten juczny znowu uciekł? Jeśli się to powtórzy, to zajedziemy daleko. Niech weźmie bicz.
 — Na to nie pozwolę.
 — Tak, tak! Co ci powiedział ten pan, wynajmując zwierzęta?
 — Zażądał dwóch koni, albo mułów, jednego pod wierzch, a drugiego pod pakunki
 — Pięknie, bardzo pięknie! Więc nie żądał wyraźnie tego zwierzęcia, które mu dałaś?
 — Nie.
 — W takim razie złaź i zamieniaj się z nim!
 Zdziwienie twarz mu pokryło. Uważał widocznie mój projekt za całkiem niepojęty, wprost nierozumny.
 — Co mówisz? Ja mam mu dać tego muła? Wszakże to mój!
 — Tam ten także twój, zrozumiałeś?
 — Ale ja jeżdżę tylko na tym; na innym nie.
 — W takim razie zrobisz teraz wyjątek. Ten pan zażądał jednego muła pod rzeczy, a jednego do jazdy