Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/299

—   279   —

 — Czy nie sądzisz, że powinniśmy pomówić wpierw z twoim panem?
 — Dlaczego?
 — Nie wiemy jeszcze wogóle, czy będzie skłonny przyjąć nas u siebie.
 — Przyjmie was. Ma miejsce, a ludzie, noszący kopczę, są przezeń zawsze mile widziani.
 — Więc on także jest bratem?
 — Tak. Oto nadchodzi.
 Na dziedzińcu zjawił się mały grubas, który nie sprawił na mnie zbyt przyjemnego wrażenia. Zezował. Nie jestem wprawdzie uprzedzony do ludzi z tym błędem fizycznym, ale człowiek ten miał prócz tego koci, skradający się chód, kanciate szczęki, a nieraz doznałem tego, że osoby tego rodzaju odznaczały się fałszywym charakterem.
 — Kogo tutaj sprowadzasz? — spytał parobka.
 — To druhowie; mają kopczę, a nie znaleźli miejsca w chanach. Pozwolisz, że tu zostaną?
 — Pozdrawiam ich. Jak długo tu zabawicie?
 — Może kilka dni — odpowiedziałem. — Zapłacimy ci tak samo, jak w chanie.
 — Nie mów o tem. Moi goście nie płacą nic. Zaprowadźcie konie do stajni i wejdźcie potem do mnie. Znajdziecie wszystko, czego wam będzie potrzeba.
 Odszedł, a mnie się wydało, że zamienił z parobkiem spojrzenia z wyrazem silnego zadowolenia.
 Stajnia była długa i dzieliła się na dwie części. W jednej stało kilka wołów, a drugą wskazano nam. Parobek wylazł po wązkich schodach na górę i powiedział:
 — Znieść wam siana, czy też chcecie może innej paszy dla koni?
 — Daj, co masz!
 Gdy się schował na górze, zajrzałem przez dziurę z sęka w tylnej ścianie i zobaczyłem dosyć duży dziedziniec. Stał tam wysoki, silnie zbudowany mężczyzna, w postawie nadsłuchującej. Szło mu, zdaje się, o nas.